Huisregels
Als onderdeel van het eerste interne grafisch ontwerpteam bij Herman Miller genoten Linda Powell en Barbara Loveland van creatieve vrijheid die leidde tot een aantal ‘geweldig goede’ ontwerpen. Nu zorgen ze voor het behoud ervan – en nog veel meer.
Tekst: Christine MacLean
Photos by: Ross Mantle
Archival images: Met dank aan de West Michigan Graphic Design Archives
Barbara Loveland en Linda Powell hadden allebei een bescheiden start van hun loopbaan als grafisch ontwerper bij Herman Miller. Powell was pas enkele weken aan de slag in 1976 toen het verpakkingsontwerp dat ze als freelancer had voorgesteld voor het jaarverslag over 1976 van het bedrijf problemen ondervond tijdens de productie. Steve Frykholm, destijds hoofd van de grafische vormgeving bij het bedrijf, had haar idee gesteund voor een spuitgegoten transparante plastic doos met een reeks verhoogde lijnen die het ontwerp van de vierdelige set weerspiegelden, maar het voldeed niet aan de kwaliteitsnormen. “Ik dacht: ik word hier ontslagen voordat ik zelfs maar een project kan doen”, vertelt ze.
En in 1977 werd Loveland bijna helemaal niet aangenomen. Net als Powell en Judith Ramquist, een ander lid van het kleine grafische ontwerpteam, had Loveland het ontwerpprogramma van de Western Michigan University gevolgd, waar de drie elkaar hadden ontmoet. “Steve wilde meer diversiteit [wat betreft opleidingsachtergrond]”, zegt Loveland, ondanks dat haar werk indruk op hem maakte. Na andere kandidaten te hebben geïnterviewd, erkende hij Loveland als de sterkste kandidaat – en als ze allemaal waren afgestudeerd aan Western, was dat uiteindelijk een bewijs van de kwaliteit van dat ontwerpprogramma.
Powell werd niet ontslagen. Loveland werd wel aangenomen. Beiden hebben een illustere loopbaan in grafisch ontwerp gehad door het werk te doen (en onderweg prijzen te winnen), het vervolgens te onderwijzen, en nu zorg te dragen voor het behoud ervan via de West Michigan Graphic Design Archives, dat in 2013 door Powell en Loveland is opgericht.
Ter gelegenheid van Women's History Month spraken we met deze zeer getalenteerde ontwerpers, die beiden hebben bijgedragen aan het versterken en bevorderen van het rijke erfgoed van grafisch ontwerp van Herman Miller.
Het bedrijf groeide snel in de jaren zeventig en Hugh en Max De Pree, de zonen van oprichter D.J. De Pree, gaven allebei leiding aan het bedrijf terwijl jullie daar waren. Hoe was de cultuur bij Herman Miller?
Loveland: De De Prees runden nog steeds het bedrijf en ik denk dat iedereen zich hierdoor een deel van de familie voelde. Toen ik in 1989 vertrok om les te gaan geven [aan de Ferris State University], kwam Max trouwens langs. Hij ging in mijn kantoor zitten en vertelde me hoe bewonderenswaardig het was dat ik het onderwijs inging. Dat zal ik nooit vergeten. Welke CEO komt naar het kantoor van een werknemer en wenst haar het beste als ze het bedrijf verlaat?
Powell: Ik kwam laatst een brief van Max tegen. Drie regels waarin stond: “Ik was op reis op Hawaï en iemand gaf me dit tijdschriftartikel. Ik dacht dat je het misschien wel zou willen hebben.” Dat artikel ging over mij. Welke CEO doet zoiets?
Loveland: En de mensen vertrouwden ons als ontwerpers. Ze bemoeiden zich er niet mee. We presenteerden doorgaans minstens twee of zelfs drie voorstellen voor projecten die we allemaal acceptabel vonden, en [productmarketing] zou er één selecteren, waarna we ermee zouden doorgaan. Er was geen commissie. Niets van “Ik vind die kleur niet mooi.”
Powell: En als ze al zoiets zouden zeggen, dan zou Steve ons steunen.
Loveland: En er was geen concurrentie tussen ons ontwerpers. We werkten niet voor Steve, we werkten met hem. Hij was erg groothartig bij het delen van flinke projecten met ons.
Wanneer studenten de archieven bezoeken, gebruiken Powell en Loveland vaak de poster van Henry Ford om uit te leggen hoe ontwerpers in het verleden met de hand kleurscheidingen moesten instellen. Studenten vragen soms waar de computer in het spel kwam. “We vertellen dan dat we het zonder computer deden”, zegt Loveland.
Powell: We waren drie onafhankelijke ontwerpers die elkaar allemaal steunden en als Barbara iets deed wat Steve echt leuk vond, zei hij: “Goh, ik wou dat ik dat had gedaan.” En de mensen met wie we samenwerkten, hebben ons werk gemakkelijker gemaakt. Je stelt de mensen in de interne drukkerij soms voor een uitdaging, en weet je, ze klaagden. Ze zouden iets zeggen als: “Daar gaan die ontwerpers weer.” Maar ze waren trots als een project succesvol bleek te zijn. Ik bedoel, je kon gewoon dingen doen en iemand zou wel uitkienen hoe het zou moeten werken. Het moest goed zijn. Het moest kloppen. En ten tweede moest het op tijd zijn. En dan was het ook fijn als het binnen het budget bleef.
Loveland: Ik denk dat het kwam omdat het bedrijf zo ontwerpbewust was.
Powell: En niet bang om andere of nieuwe dingen te proberen. We waren erg zelfstandig.
Loveland: Ze gaven ons de kans om dingen te proberen die we misschien niet gedurfd zouden hebben. De mensen die daar werkten, waren onze vrienden, en zo ging dat gewoon.
Powell: En dat zouden we vieren. Als we klaar waren met een groot project, gingen we allemaal samen lunchen. Of we gingen naar de Marigold Lodge en dan stapte Steve op de tractor en hij trok ons rond in een tuinkar. Steve was erg goed in dat onderdeel. En hij haalde mensen binnen. Telkens wanneer Steve iemand had die kwam werken aan een project, zou hij die persoon met ons delen en met ons laten praten. Mensen als George Nelson en Wolfgang Weingart.
Boven: Powell ontwierp een ‘Ho Ho Ho’-poster voor het kerstfeest bij Herman Miller in 1978. Het thema was ‘de geluiden van Kerstmis’ en ze ontwierp vier posters, elk met een geluid.
Rechts: Ter ondersteuning van de lancering van de modulaire C-Forms-meubels in 1979 ontwierp Loveland twaalf kleine posters die in eindeloze variaties konden worden gerangschikt, net als de modulaire meubels. Ze zei dat ze ‘California colors’ had gekozen ter ere van C-Forms-ontwerper Don Chadwick, die daar woonde.
Jullie hebben zulke uitgebreide oeuvres, waaronder pareltjes als Linda's kerstfeestposters en Barbara's C-Forms-posters. Wat was jullie favoriete Herman Miller-project?
Loveland: De Reference Points-brochure [een gedrukt stuk dat de Eames-bank introduceerde, het laatste ontwerp dat Charles en Ray Eames voor Herman Miller maakten, naast andere klassiekers] omdat ik kon doen wat ik wilde.
Ik had foto’s vanuit elke hoek van die producten gezien, en daarom besloot ik dat het misschien interessanter was om met illustraties te werken. Ik had een aantal favoriete illustratoren in gedachten en vroeg hun of ze interesse hadden om een illustratie te maken van een van onze producten. Vervolgens hebben we ze elk een product gestuurd. We hebben ze geen criteria gegeven. Bij het werk van Dagmar Frinta zie je nauwelijks dat het de Nelson-tafel is. Ze hadden de volledige vrijheid. Ze stuurden schetsen en wij zeiden dan: “Het ziet er goed uit, ga zo door.” Als die kunstwerken dan arriveerden met UPS, kwamen we samen om de doos te openen en dat was behoorlijk spannend. Sommige waren enorm maar die van Alan Cober van de Eames-kruk was maar 12 x 12.
Reference Points-brochure, Barbara Loveland, 1991
Powell: Mijn favoriet was het Pavilion-identiteitsprogramma. Degene die het project leidde, wilde dat het een soort speeltuin zou worden – een actieve ruimte die continu verandert. Dat is hoe de twee tekens gewoon de vorm van die letters hebben aangenomen, in deze eenvoudige blokvormen die vallen en het woord vormen. Van het andere tekstlogo werd een bord gemaakt voor de ingang van de esplanade. De letters waren van metaal – een meter hoog en een meter dik – en ze stonden los van de muur, zodat ze leken te zweven. Dan waren er twaalf spandoeken in sets van vier, en de kleuren werden steeds helderder naarmate je de gang inliep richting de ingang van de Pavilion.
Donovan en Green in New York hadden de interieurarchitectuur gedaan en ze zouden ook alle grafische vormgeving doen. Ik ging naar Steve en zei: “Weet je, ik denk dat we net zo goed kunnen presteren als zij.” Hij was het daarmee eens. In die tijd hadden we een klein groepje en werkten we samen. Iedereen kwam met ideeën. Ik heb de hele zaak gemanaged. Dit moet wel mijn favoriet zijn, gewoon omdat het enorm was, zo lang, en zoveel samenwerking met goede mensen vereiste.
Is dat het project waar jij het meest trots op bent?
Powell: Nee, dat is het Marigold Lodge-identiteitsprogramma. Dit project vond plaats in 2004 toen zowel Barbara als ik les gaven aan de Ferris State University. Prescott Slee [de hospitality manager van Marigold op dat moment] belde ons en vroeg of we dit wilden doen. We zeiden dat we graag wilden dat onze studenten eraan zouden werken. Wij zouden dan de artistieke leiding op ons nemen.
Dus gedurende een periode van drie jaar hebben drie opeenvolgende groepen studenten het lettertype opnieuw ontworpen op basis van een bestaand letterbeeld en een nieuw lettertype gecreëerd. Ze hebben een logo, folder, huisstijlhandboek, briefpapier, een bronzen plaquette, voorzieningen en menu’s ontworpen.
Ik ben er trots op omdat we onze leerervaring en groei bij Herman Miller hebben toegepast, helemaal vanaf het begin als nieuwelingen, en dit hebben doorgegeven aan de studenten, zodat ook zij konden groeien. Wij gaven leiding aan het werk en zij leerden alle fasen van ontwerp en productie. Het belangrijkste was het leren.
Loveland: En de ervaring die de studenten hadden door daarnaartoe te gaan en Prescott te ontmoeten, die zo geweldig met hen omging. Ik ben ook trots op dat project, maar ik denk dat waar ik het meest trots op ben een tentoonstelling is over Herman Miller genaamd ‘Good Design’ in het Muskegon Art Museum, waaraan ik samenwerkte met Judy Hillman, de creative director van het project. Ik had zojuist voor de tweede keer Herman Miller verlaten. [Loveland had een tweede periode bij het bedrijf gewerkt, 2005-2007.] Ik heb eraan gewerkt tijdens de zomer toen ik in mijn huisje was, waar op dat moment geen internetverbinding was. Ik heb nog een foto waarop ik op een boomstam in het bos zit, met telefoonontvangst, mijn computer op schoot, terwijl ik aan het bellen ben. Ik heb een kleurenpalet ontwikkeld en alle afbeeldingen voor de panelen opgemaakt. Het project was leuk. De directeur van het museum, haar team en de creatieven: het was gewoon een geweldige groep mensen om mee te werken.
De tentoonstelling was historisch en uiterst informatief en is ook te zien geweest in het Henry Ford Museum in Dearborn en in de rest van het land. Ik was echt trots als ik naar die openingen ging. Mijn moeder leefde toen nog en die heeft het ook gezien.
Jullie hebben allebei bekroond werk gemaakt dat is opgenomen in de AIGA National Design Archives in Denver, het Cooper Hewitt, het Smithsonian Design Museum in New York en het Henry Ford Museum of American Innovation in Dearborn, Michigan. Jullie hebben naast andere prijzen allebei de AIGA West Michigan Fellow Awards gewonnen in 2017. Wat betekende ontwerpen voor Herman Miller voor jullie?
Powell: Ik kreeg bekendheid en allerlei kansen. Ik kon samenwerken aan projecten met de beste grafisch ontwerpers, fotografen, illustratoren en drukkers in het land en soms wereldwijd. We hadden ook werkrelaties met mensen in verwante vakgebieden, zoals architectuur, video, productontwerp, interieurontwerp en tentoonstellingsontwerp. Ik had het gevoel dat ik kon experimenteren, mijn grenzen kon opzoeken en nieuwe technieken en formats kon uitproberen. Ik kreeg de kans op persoonlijke en professionele groei door deel te nemen aan nationale en internationale ontwerpconferenties en congressen over leiderschapsontwikkeling.
Loveland: De verscheidenheid aan projecten was enorm, zodat ik ervaring kreeg in al die verschillende gebieden. De wereldwijde bekendheid die Herman Miller heeft als ontwerpgericht bedrijf was zeker een voordeel, maar ook een uitdaging. Elk project moest voldoen aan een verwacht kwaliteitsniveau.
De successen die ik heb ervaren, waren het resultaat van de kansen die ik heb gekregen, de geweldige mensen met wie ik heb mogen samenwerken en de werkelijk fantastische productiemanagers bij Herman Miller. Niet alleen moest het ontwerp buitengewoon zijn, maar ook de realisatie (gedrukt of geproduceerd) moest aan dezelfde eisen voldoen. Het harde werk en de lange uren van iedereen hebben geleid tot resultaten die soms opmerkelijk waren.
De poster voor de modulaire Sofa Group van Wilkes van Barbara Loveland uit 1981 en de poster op basis van de cover van het tijdschrift Ideas uit 1978, ontworpen door Linda Powell.
Dit voorjaar brengen we jullie werk opnieuw onder de aandacht via de Herman Miller-winkel: de poster van de modulaire Sofa Group van Wilkes die Barbara heeft ontworpen en een poster op basis van de cover van het tijdschrift Ideas die Linda heeft ontworpen. Kunnen jullie ons iets over die ontwerpen vertellen?
Loveland: De poster voor de modulaire Sofa Group was onderdeel van The Big Book [een collectie van 44 productposters, bedoeld om als ‘boek’ in showrooms opgehangen te worden]. Wat ik wilde was alle verschillende mogelijke configuraties laten zien en ik was geïntrigeerd door de vormen omdat ze op Chiclets leken. Herinner je je die Chiclets-kauwgom nog? Het was interessant om te ontdekken hoe ik variatie kon creëren binnen de uniformiteit. En het lettertype was Helvetica Rounded omdat dat zeker paste bij de afgeronde vormen van die bank, dus het was opnieuw een samensmelting van typografie met de beeldtaal, wat is wat ik graag doe – verbinding maken.
Powell: Wat betreft mijn poster, het nummer van het tijdschrift Ideas ging over organisaties die aan het veranderen waren en zaken die exponentieel veranderden. De kleuren vertegenwoordigen de tijdsperiode en de lijn staat voor de snelheid van de verandering. Ik wilde dat de kleuren intens waren en ik koos primaire en secundaire kleuren van het kleurenwiel en plaatste ze in dezelfde volgorde. Je kunt het kleurenwiel immers niet verbeteren. We hebben die grafische stijl in het hele tijdschrift doorgevoerd.
Barbara Loveland en Linda Powell hebben in 2013 de West Michigan Graphic Design Archives opgericht, gehuisvest in het Zhang Legacy Collections Center aan de Western Michigan University in Kalamazoo.
Mensen kunnen het werk zien dat jullie hebben gemaakt voor Herman Miller, plus het werk van veel andere ontwerpers van West Michigan, in de West Michigan Graphic Design Archives in Kalamazoo. Jullie hebben dat in 2013 samen opgericht. Hoe is het begonnen?
Loveland: Het begon allemaal toen Jon Henderson, onze hoogleraar aan Western die een vriend werd, aan het opruimen was en zijn ladekasten in Kansas City leegmaakte. Hij had bij Hallmark Cards gewerkt. Hij zei: "Kun jullie dit allemaal terugbrengen naar de archieven van Western?" . . Maar toen dachten we: laten we een grafisch ontwerparchief opzetten in West Michigan. Het grafisch ontwerp is hier zo rijk, met French Paper, Herman Miller, Ferris en Western.
Powell: Het gaat niet alleen om design. Het gaat over drukwerk, schrijven, typografie. Het is gratis voor bezoekers en het is gevestigd in deze prachtige faciliteit die gebouwd is als archief. Je kunt op de website een afspraak maken en aangeven wat je wilt zien. Er wordt ook een overzicht gegeven. Toen ik stopte met werken had ik niet gedacht dat dit zou gebeuren. Ik dacht dat mijn loopbaan als grafisch ontwerper voorbij was. Die is nog niet voorbij.
Loveland: Ik denk dat een goed ontwerp ons altijd nauw aan het hart zal liggen, dus alles wat we kunnen doen om mensen het verschil tussen goed en minder goed ontwerp te laten begrijpen, is voor mij nog steeds belangrijk. Alles in het grafisch ontwerparchief wordt gecureerd.
We waren ook aan het afbouwen en onze spullen aan het opruimen en we wilden die spullen bewaren. Veel van die wens om te bewaren had te maken met de computer. We wilden dat mensen zouden zien hoe het werk werd gedaan voordat de computer zijn intrede deed. We hebben ooit aan een studentengroep de fasen van de Henry Ford-poster uitgelegd: de kleurschetsen, het mechanische ontwerp, de kleurenproef, en vervolgens het uiteindelijke werk. Een jonge vrouw stak haar hand op en vroeg: “Wanneer werd de computer dan gebruikt?” En Linda zei: “Nooit.” Ik denk dat ze de geschiedenis [van drukwerk] moeten begrijpen om in te zien hoe het nu wordt gedaan.
“Ik word enthousiast als ik aan het archiefproject mag werken. Dat is een leuk vervolg gebleken. Ik heb grafisch ontwerp gestudeerd, ik heb in het vakgebied gewerkt, ik heb het onderwezen en nu zorg ik voor het behoud ervan.”
- Linda Powell
Waar vinden jullie nu inspiratie?
Loveland: Ik ben bezig met weven en breien, dus ik word geïnspireerd door kleurencombinaties die ik zie in de natuur – of in garenwinkels.
Powell: Ik word enthousiast als ik aan het archiefproject mag werken. Dat is een leuk vervolg gebleken. Ik heb grafisch ontwerp gestudeerd, ik heb in het vakgebied gewerkt, ik heb het onderwezen en nu zorg ik voor het behoud ervan.
Gerelateerde artikelen
-
Herman Millers posterboy
-
De herintroductie van Ray Wilkes
